Volgens de NS reizen er per dag ongeveer één miljoen honderdvijftigduizend mensen met de trein (in 2010 dan). Dit zijn dus meer dan een miljoen verschillende mensen. Al deze mensen hebben hun eigen verhaal, de een is op weg naar een spannende afspraak voor zijn werk en de ander gaat naar school. Maar je hebt ook mensen die met de trein reizen om een geliefde te zien. Of mensen die met de trein reizen om lekker een dagje Amsterdam te gaan.
Zelf ben ik een van deze ongeveer één miljoen honderdvijftigduizend mensen. Ik reis dagelijks naar Eindhoven toe voor mijn studie. Tijdens deze reis kom je zo veel verschillende mensen tegen. Ik vraag mij weleens af hoe zij mij zien.
Op ieder moment een ander persoon
Naast een leven thuis en op school leid ik als het ware een derde leven in de trein. Iedere dag kom ik hier over als een ander persoon. Na een lange schooldag lijk ik misschien een chagrijnig persoon, op een andere dag ben ik misschien eerder het hardwerkende meisje dat fanatiek aan een rapport zit te werken op haar (iets te) kleine laptop.
Weer op een andere dag ben ik juist die vrolijke meid die niet kan stoppen met lachen, of de meid die (iets te) gefocust is op haar favoriete serie. In de trein zit er niet maar één Iris, de trein kent meerdere Irissen, afhankelijk van haar dag. Ik vind dat in principe wel interessant.
Al die kanten van mij worden weleens gezien door onbekenden in de trein, maar niet allemaal tegelijk. Ik vraag me soms af wat voor effect ik heb op mensen in de trein. Val ik op of juist niet? Wat voor gevoel geef ik ze? Stiekem zou ik dat allemaal weleens willen weten.
Iedereen zijn eigen verhaal
Hetzelfde geldt natuurlijk voor alle andere mensen in de trein. Zij brengen allemaal een bepaald gevoel of idee van die persoon over, zij hebben allemaal een verhaal.
Misschien heeft dat meisje dat zo lang en hard zat te bellen een hele lange dag gehad en had ze dat telefoontje gewoon even nodig. Iedereen om haar heen zit geïrriteerd te kijken, maar het verhaal erachter weten zij niet.
En misschien was die bejaarde man die chagrijnig reageerde op het aanbod voor hulp bij het uitstappen, het gewoon zat dat hij werd behandeld alsof hij niks meer alleen kon doen. Hij snapte de goede bedoelingen wel, maar wilde graag laten zien dat hij het allemaal zelf nog wel kon.
Ieder persoon heeft een reden voor zijn gedrag, overal zit nog een persoonlijk motief achter. Maar één ding is zeker: een trein zit vol verhalen.